Porowaty lód komet. Dla nas istnieje porowaty lód, który jest po prostu śniegiem lub zamarzniętą wodą z kranu. A jak to jest w kosmosie? Porowaty lód i jego rodzaje zalezą od porowatości lodu oraz ilości jego porów. Ważną, a zarazem dziwną cechą takiego lód jest to, że przewodzi on ciepło. Taki lód ma najlepsze warunki tam, gdzie nie istnieje atmosfera. A więc poza naszą Ziemią, we wszechświecie. I najlepszym tego przykładem są komety. Ważne jest to, że jądro komety składa się prawie w całości z lodu. Kometa składa się z luźno powiązanych ziaren skał i lodu. Na dokładne nadania pozwoliłoby pobranie próbek  komety i już prowadzone są rozmowy na temat wysłania w kosmos astronautów, aby pobrali próbki z kornety Hulleya. Komety mają dużą temperaturę, a jednak znajduje się tam lód. Ale jego nietopliwość może mieć związek z powiązanie go ze skałami. Jednak, aby się tego dowiedzieć, należy dokładnie o zbadać. Ale niewiadomo, czy po zetknięciu z atmosferą próbki nie stracą swoich właściwości. Być może takie powiązania mogą mieć miejsce tylko w próżni. Należy też oszacować, jaka jest wytrzymałość komety. Najlepiej, jeśli kometa nie będzie bardzo wytrzymała, ponieważ wtedy można łatwiej pobrać materiał.

Księżyc trojański jest bardzo ciekawym zjawiskiem astronomicznym, a został tak nazwany przez historię. Mianem księżyca trojańskiego określa się naturalnego satelitę, który porusza się jednocześnie z innym większym obiektem po tej samej orbicie wokół planety. Wcześniej nazwano tak planetoidy, dlatego posłużono się w tym przypadku analogią. Zaś te planetoidy wcześniej nazwano tak ze względu na bohaterów poległych podczas wojny trojańskiej. Obecnie astronomowie odkryli cztery takie obiekty, a co ciekawe wszystkie są obiektami krążącymi wokół Saturna. W 1980 roku odkryto trzy takie poprzez obserwację, natomiast czwarty został zaobserwowany dopiero w 2004 roku. Również ze względu na to próbowano odkryć takie księżyce trojańskie obok Księżyca, jednak niczego nie odnaleziono. Odkryto jednak pewnego rodzaju pyły trojańskie, które istnieją obok księżyca, jednak niewiadomo, czy jest to stałe zjawisko, ponieważ nie zawsze jest to zauważalne. Istnieje też teoretyczne założenie o istnieniu planety trojańskiej, jednak nie zostało to w pełni uzasadnione. Tak więc, we wszechświecie istnieje wiele zjawisk trojańskich.

Jowisz jest nam znaną planetą nie tylko, dlatego, że należy do Układu Słonecznego, ale i dlatego że jest największa w tym układzie. Jowisz należy do Układu słonecznego i jest piątą, jeśli chodzi o kolejność planetą w tym układzie. Jest również największą planetą. Do dziś zostało odkrytych 63 księżyce krążące wokół niej. Niedawno odkryto również pewnego rodzaju system pierścieni. Jowisz jest jedną z planet gazowych. Czasami planety gazowe są nazywane jowiszowymi, ponieważ jest ona najbardziej charakterystyczna. Jest jedną z niewielu planet, które można zaobserwować gołym okiem. Natomiast, jeśli chodzi o jasność to jest ona pod tym względem na czwartym miejscu. Przed nim jest Słońce, Wenus i Księżyc. Jowisz jest tak ogromny, że jego masa jest około 2,5 razy większa niż masa całkowita wszystkich pozostałych planet. Ma także duży wpływ na położenie wszystkich obiektów w Układzie ze względu na wytwarzane przez siebie pole. Jowisz, aby być gwiazdą musiałby mieć masę około 80 razy większą, ale tak nie jest. W Układzie słonecznym to właśnie Jowisz obraca się najszybciej, dzięki czemu na jej powierzchni możemy obserwować liczne wiry. Przez tą szybkość jest to bardzo spłaszczona planeta.

Ekosferą jest sferą warunków, które sprzyjają powstawaniu życia. dokładniej mówiąc, jest to sfera występująca wokół gwiazdy, co ma postać pewnego rodzaju pierścienia. Na planetach znajdujących się w jego obrębie istnieją odpowiednie warunki fizyczne, chemiczne oraz fizyczne, które umożliwiają powstawanie życia. Pojęcie to oraz całe jego założenie ustanowiono w roku 1856. Dokonał tego ojciec medycyny astronomicznej. Początkowe założenie mówiło, iż życie może powstawać w temperaturze od około 170 stopni do 80. Oczywiście obok tego potrzebny jest również wytwarzany tlen oraz woda potrzebna do picia. Dokładniej ta sfera została określona między orbitami Wenus oraz Marsa, oczywiście wokół Słońca. Jednakże we współczesnym świecie pojęcie o zostało poszerzone. Dodano, bowiem, iż musi istnieć naturalna osłona atmosferyczna wokół atmosfery, która chroni przez promieniowaniem magnetycznym. Jednak nie jest to najważniejszy warunek, gdyż uważany jest za raczej elastyczny. Mogą bowiem istnieć osobniki przyzwyczajone do promieniowania. Strefa podbiegunowa inaczej zwana jest strefą polarną. Jest to wyróżnienie jednaj z trzech głównych stref Ziemi, które różnią się od siebie zasadniczo. Są to dwa obszary ziemskie, które występują przeciwlegle za kołem podbiegunowym. Ciekawym i najbardziej charakterystycznym dla tej strefy zjawiskiem jest występowanie zjawiska nocy oraz Arktyki. Często są one mylone ze strefami obszarów okołobiegunowych. Jednak różnią się one znacznie zasięgiem. W okresie letnim dostaje się tam niewielka ilość nasłonecznienia, a dzień jest tam bardzo długi. Co najmniej raz dzień trwa tam całą dobę, czasami zjawisko to może trwać kilka dni. W okresie zimowym nie dociera tam prawie wcale słońca i mamy do czynienia z nocą polarną. Panuje tam znacznie surowszy klimat niż w strefie, gdzie występuje tundra, czyli na przykład w zimnej Syberii. Śnieg istnieje tam praktycznie przez cały rok, panuje wieczne zamarznięta ziemia, a temperatur rzadko przekracza 0 stopni. Lodowce znajdują się tu na większości lądów. Opady są wyłącznie pod postacią śniegu.

Astronomowie i wielcy filozofowie zadawali sobie jedno pytanie szczególnie często: czy cała ta przestrzeń, w której żyjemy rozciąga się w nieskończoność, czy też ma jakieś granice? W najnowszych czasach odkryto przecież, że wszechświat się rozciąga, więc zaczęto sobie również stawiać pytanie, czy wszechświat będzie miał swój koniec? Zaobserwowano w latach 20. że inne galaktyki odsuwają się od Ziemi i od naszej galaktyki. Wiadomo, że cały wszechświat powstał wciągu pewnego rodzaju kataklizmu, jakim był wielki wybuch. Dzisiaj, dzięki technologii możemy zaobserwować obiekty, które żyją bardzo daleko od nas. Jednak, aby widzieć przyszłość, trzeba najpierw ją przepowiedzieć, zobaczyć oczami wyobraźni. Poznano już wiele zjawisk związanych z wszechświatem np. grawitacja. Ale są również zjawiska, których naukowcy dopiero się spodziewają, ale jest tyle tych teorii, że nie wiadomo, której wierzyć. Niektórzy uważają, że nasza galaktyka cofnie się do takiego punktu, w którym zostanie pochłonięta. Ale jaka jest prawda, trzeba się przekonać.

Cywilizacje pozaziemskie. Czy warto się ich doszukiwać? Czy istnieje życie pozaziemskie? Czy tylko nasza planeta ukształtowała się w ten sposób? Istnienie istot żywych poza Ziemią dla jednych jest fantazją, a dla innych prawdopodobieństwem. Wiadomo, że każda teoria najpierw opierała się na fantazji i wyobraźni, później dopiero została dowiedziona naukowo. Istnieją fantazje, które zostały od razu sprowadzone do bzdury. Ale są takie, które wciąż są podtrzymywane, choć jeszcze nie potwierdzone i ciągle prowadzone są badania na ten temat.
Istoty żyjące poza Ziemią zostały sprowadzone do zielonych ludków. Powstało wiele historii na temat kosmitów i ich wizyt na Ziemi. Ale warto zwrócić uwagę, że o istotach prowadzą badania i mówią znani nam naukowcy i poważani. Więc nie można tego uznać za absolutną fikcję. Dowodem na to, że istnieją inne stworzenia we wszechświecie jest to, że nie znamy dokładnie innych układów, bo przecież tam nie byliśmy. Mogły powstać przecież podobne warunki do naszych w innych galaktykach. Uważano, że istoty ni mogą istnieć bez atmosfery, ale jest to przecież tak tylko na ziemi. Ale gdzieś indziej, na innej planecie mogły powstać istoty, które wypracowały sobie inne warunki. Tego jeszcze nie wiemy.

Przyciągany przez saturnowi jądro wodór i hel wytworzyły wokół niego atmosferę.Opadając na jądro, chmura gazu zaczynała gęstnieć, co spowodowało przyspieszenie rotacji, jednak wzdłuż osi obrotu, siły odśrodkowe pozostały niewielkie, więc materia mogła swobodnie opadać pod wpływem grawitacji, a nosi to nazwę zachowania momentu pędu. Saturn powstał z zapadającego się i szybko rotującego dysku. Cechą, wyróżniającą Saturna spośród planet układu słonecznego są jego majestatyczne błyszczące pierścienie, które rozciągają się na olbrzymiej przestrzeni, mają 280 tyś. km średnicy, a to więcej, niż ustawić obok siebie 21 kul ziemskich. Gdyby nawet dysponować bardzo szybką rakietą, dotarcie od jednego krańca do drugiego zajęłoby dwa dni. Te ogromne pierścienie są niezwykle cienkie, a mają grubość zaledwie 20 m; widziane z boku, praktycznie znikają. Pierścienie wyglądają jak doskonale dyski o stałej powierzchni, jednak w rzeczywistości składają się z milionów odłamków. Są to niezliczone lodowe ciała, których rozmiary wahają się od wielkości domu do miałkiego proszku, podobnego do sypkiego śniegu, a składają się głównie z lodu wodnego. Cząstki pierścieni zostały rozbite i rozdrobnione podczas nieustannych zderzeń ze sobą.Wewnątrz pierścieni jest jak w ulu: skalne lodowe odłamki krążą, jak rój pszczół – bardzo nieprzyjazne miejsce. Przelot przez pierścienie byłby bardzo ryzykowny. Te cząstki poruszają się z ogromnymi prędkościami, obiegają planetę z prędkością od 30-60 tyś. km na godzinę. Wewnętrzne pierścienie poruszają się szybciej, niż zewnętrzne. Prawo Caprera mówi, że cząstka na kołowej orbicie wokół centralnego ciała będzie się poruszać bardzo szybko, gdy jest blisko i bardzo wolno, gdy jest daleko. Gdyby cząstka o rozmiarach ziarenkach piasku miała zderzyć się z sondą kosmiczną, byłoby to jak uderzenie pocisku, wystrzelonego z niewielkiej odległości. Poza pierścieniami jest całkiem spokojniej; wybierając się na wycieczkę wokół Saturna, lepiej wybrać inną trasę. Pochodzenie pierścieni jest wciąż wielką tajemnicą. Kto wie, czy nie są to pozostałości po księżycach Saturna, które kiedyś zderzyły się ze sobą, zaś ich resztki, trzymane przez grawitację planety utworzyły pierścienie. Inna teoria mówi, ze jakiś duży obiekt uderzył; z wielką prędkością w jeden spośród licznych satelitów Saturna, a odłamki zostały przyciągnięte przez siły grawitacji, formując pierścienie.

Pogoda na Saturnie jest niezwykle gwałtowna, a huragan na biegunie przerasta Europę. Na Saturnie występuje jedne z najgwałtowniejszych zjawisk w układzie słonecznym. Błyskawice są tam miliony razi silniejsze, niż na Ziemi. Jeszcze bardziej fascynujące są jego księżyce. Gejzery na Enceradusie wyrzucają parę wodną setki kilometrów nad powierzchnią, ponieważ siła grawitacji jest tam słabsza i nie ma atmosfery, która wyhamowałaby cząstki. Kolejny księżyc posiada atmosferę, okrywającą oceany i góry. Wielu naukowców zastanawia się, czy na którymś z saturnowych księżyców mogło rozwinąć się życie. Jeśli którakolwiek z planet uosabia majestat, tajemniczość i grozę wszechświata, jest nią z pewnością Saturn. Planeta ta wzbudza emocje nawet wśród uczonych, zadziwionych jego kosmiczną doskonałością. Trudno jest zaprzeczyć faktowi, że Saturn to najpiękniejsza planeta. Chociaż sprawia on spokojne, a wręcz usypiające wrażenie, szósta planeta od Słońca jest w rzeczywistości całkiem odmienna. Jest to istny wulkan energii o zwodniczej urodzie. Saturn to lodowate miejsce, a ktokolwiek spróbowałby stanąć na nim, zapadłby się, bo nie ma tam stałej powierzchni, ale również natychmiast zamarzłby na śmierć. Saturn to skupisko wodoru i helu, zniekształcone z powodu bardzo szybkiej rotacji.Saturn rotuje tak szybko, że sprawia wrażenie gniecionego, wybrzuszonego na równiku, co nazywane jest elipsoidą obrotową. Mimo, niż Saturn posiada masę znacznie większą, niż Ziemia, na jego powierzchni ważylibyśmy nieco mniej. Dzieje się tam tak z powodu niskiej gęstości materii, a Saturn to jedyna planeta w układzie słonecznym, której gęstość jest mniejsza od gęstości wody. Saturn jest tak spuchnięty, a gazy zajmują tak wiele miejsca w porównaniu z całkowitą masą Saturna, że jego gęstość jest mniejsze niż jeden gram na centymetr sześcienny. Umieszczony na powierzchni gigantycznego oceanu, unosiłby się na wodzie. Jest on drugą pod względem rozmiarów planetą w układzie słonecznym; to gazowy olbrzym, 750 razy większy od Ziemi; doba na saturnie trwa 10 godz. 30 min, a czas, potrzebny na jeden obieg wokół Słońca to 29,5 roku i posiada on 48 nazwanych dotąd księżyców. Saturn powstał 4,5 mld lat temu, a uformował się poprzez akrecję z cząstek pyłu węglowego, opadających na skaliste jądro o rozmiarach kilkakrotnie większych, niż Ziemia.